از ﭼﺎه ﮐﻪ آب ﻣﯿﮑﺸﯽ، ﭼﺎی ﮐﻪ دم ﻣﯽ ﮐﻨﯽ، ﻣﺰه ﺧﻮن ﻧﻤﯽ دﻫﺪ؟
الیاس علوی (شاعر افغان)
روی ﮐﺎﻧﺎﭘﻪ ﮐﻪ ﻣﯽ ﻧﺸﯿﻨﯽ، ﺧﻮدت را ﮐﻪ ﯾَﻠﻪ ﻣﯽ دﻫﯽ ﺻﺪای ﺷﮑﺴﺘﻦ اﺳﺘﺨﻮان ﻫﺎی ﺑﺎزداﺷﺘﯽ ﻫﺎ را ﻧﻤﯽ ﺷﻨﻮی؟
راﺳﺘﯽ ﺧﺒﺮﻫﺎ را در روزﻧﺎﻣﻪ ﻣﯽ ﺧﻮاﻧﯽ ﯾﺎ از ﺗﻠﻮﯾﺰﯾﻮن دﻧﺒﺎل ﻣﯽ ﮐﻨﯽ؟ ﻟﮑﻪ ﻫﺎی ﺧﻮنِ ﺧﺸﮑﯿﺪه روی ﻋﺒﺎرت ﻫﺎ، ﺟﻤﻼت و ﺗﺼﺎوﯾﺮ آزارت ﻧﻤﯽ دﻫﻨﺪ؟
۱۵۰۰ﺑﺎر ﺧﺒﺮﻫﺎ را ﺑﺨﻮان ۷۰۰۰ﺑﺎر ﮔﻮش ﺑﺪه، زﺟﻪ ﻫﺎی ﻣﺮدان و زﻧﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺿﺤﺎک زﻣﺎﻧﻪ ﻧﺎن در ﺧﻮﻧﺸﺎن ﻣﯽ زﻧﺪ ﻧﻤﯽ ﺷﻨﻮی؟ آﻧﮕﺎه ﮐﻪ ﻫﻤﻮﻃﻨﯽ در اﻋﺘﺮاض ﺑﻪ ﻫﺘﮏ ﺣﺮﻣﺖ آﻧﭽﻪ ﮐﺮاﻣﺖ اﻧﺴﺎﻧﯽ ﻣﯽ ﻧﺎﻣﯿﻢ در اﻋﺘﺼﺎب ﻏﺬاﺳﺖ ﺗﻤﺎم ﻧﺎن ﻫﺎی دﻧﯿﺎ، ﺗﻤﺎم آبﻫﺎ و ﺗﻤﺎم دﻟﺨﻮﺷﯽ ﻫﺎ ﻃﻌﻢ ﺧﻮن ﻧﻤﯽ دﻫﻨﺪ؟
ﺧﺒﺮ داری ﻣﺎدری ﮐﻪ در ﺧﯿﺎﺑﺎن ﻫﻤﺮاه ﭘﺴﺮش اﻧﺴﺎﻧﯿﺖ را ﻓﺮﯾﺎد ﻣﯽ زد در ﺑﻨﺪ زﻧﺎن زﻧﺪان ﻗﺮﭼﮏ وراﻣﯿﻦ ﺧﻮن ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ؟ وﻗﺘﯽ ﺑﺎ ﮔﺮﯾﻪ ﻓﺮزﻧﺪش را ﺻﺪا ﻣﯽ زﻧﺪ زﯾﺒﺎﺗﺮﯾﻦ ﻟﺒﺨﻨﺪﻫﺎی دﻧﯿﺎ رﻧﮓ ﺧﻮﻧﻤﺮدﮔﯽ ﻧﯿﺴﺖ؟
ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮدم در اﯾﺮانِ ﻣﺎ ﭘﺴﺮ ﮐﺴﯽ را ﺑﻪ ﺟﺮم زﻧﺪه ﺑﻮدن ﻣﯽ ﮐﺸﻨﺪ و ﺑﺮادر آن دﯾﮕﺮی را ﺑﺮای ﺧﻮاﻧﺪن ﺗﺮاﻧﻪ اﻋﺘﺮاﺿﯽ ﮔﻮﺷﻪ ﺧﯿﺎﺑﺎن، ۶ﺳﺎل در زﻧﺪاﻧﯽ ﮐﻪ ﺗﻤﺎم دﯾﻮارﻫﺎﯾﺶ ﺑﻮی ﺧﻮن ﻣﯽ دﻫﻨﺪ و از ﺳﻘﻒ ﺗﻤﺎم ﺑﻨﺪﻫﺎﯾﺶ ﺧﻮن ﭼﮑﻪ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ زﻧﺪاﻧﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ؟
ﺑﺮاﯾﺖ ﺗﻌﺮﯾﻒ ﮐﺮده ام، اﯾﻨﺠﺎ زﻧﺪاﻧﯽ ﻫﺴﺖ ﮐﻪ از ﮐﻒ زﻣﯿﻦ ﻫﺎی ﺳﺮدش ﭼﺸﻤﻪ ﻫﺎی ﺧﻮنِ ﮔﺮم ﺑﯿﺮون ﻣﯽ زﻧﺪ و ﻧﯿﻢ زﻧﺪﮔﺎﻧﯽ ﮐﻪ در ﺳﺮداﺑﻪ ﻫﺎﯾﺶ در ﺻﻒ ﻣﺴﻠﺦ اﯾﺴﺘﺎده اﻧﺪ ﻫﻨﻮز ﺳﻼم را ﻣﯽ ﻓﻬﻤﻨﺪ و ﻣﻌﻨﺎی ﺗﻤﺎم آﻏﻮش ﻫﺎﯾﯽ را ﮐﻪ ﺑﻮی ﻋﺸﻖ ﻣﯽ دﻫﺪ ﻣﯽ داﻧﻨﺪ و در اﻧﺘﻈﺎر ﺻﺪاﯾﯽ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﻧﺎﻣﺸﺎن را ﻓﺮﯾﺎد ﺑﺰﻧﺪ.
آری در اﯾﺮانِ ﻣﺎ ﭼﻨﺪ ﺻﺒﺎﺣﯽ اﺳﺖ ﺗﻤﺎم آب ﻫﺎ ﺑﻮی ﺑﺎروت ﻣﯽ دﻫﻨﺪ و ﺗﻤﺎم ﭼﺎی ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ دم ﻣﯽ ﮐﻨﯿﻢ ﺳﺮﺑﯽ اﺳﺖ، ﭼﻨﺪ ﺻﺒﺎﺣﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻗﺪر ﻋﻤﺮ آدﻣﯽ ﻃﻮل ﻣﯽ ﮐﺸﺪ و ﺑﻪ اﻧﺪازه ﺻﺒﺮ ﮐﺮدن زﺟﺮ ﮐُﺸَﺖ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ و ﻣﺎ ﻫﻤﻪ، ﺑﺎزﯾﮕﺮان ﯾﮏ ﺗﺌﺎﺗﺮ ﺧﯿﺎﺑﺎﻧﯽ ﻫﺴﺘﯿﻢ، راه ﻣﯽ روﯾﻢ، ﻣﯽ ﺷﻨﻮﯾﻢ، ﻣﯽ ﺧﻨﺪﯾﻢ، ﻧﻔﺲ ﻣﯽ ﮐﺸﯿﻢ و دﻟﻤﺎن ﺧﻮش اﺳﺖ ﮐﻪ از ﺑﺎزداﺷﺘﯽ ﻫﺎ ﻣﯽ ﮔﻮﯾﯿﻢ.
ﻫﻤﻪ ﻣﺎن ﺑﻮی ﻧﺎن ﺗﺎزه را ﺑﻠﺪﯾﻢ، ﺑﻮی ﻗﻬﻮه دم ﮐﺮده را ﻣﯽ ﻓﻬﻤﯿﻢ و ﺑﻮی زﻋﻔﺮان و ﺑﺮﻧﺞ اﯾﺮاﻧﯽ را ﻣﯽ ﺷﻨﺎﺳﯿﻢ، ۴۰ﺳﺎل اﺳﺖ اﻣﺎ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰﻫﺎی ﺧﻮب ﻃﻌﻢ ﺧﻮن ﻣﯽ دﻫﻨﺪ و از ﯾﮏ آﺑﺎن ﻟﻌﻨﺘﯽ ﺑﻪ ﺑﻌﺪ از ﻫﻤﻪ ﺟﺎی اﯾﻦ ﺷﻬﺮ ﺑﻮی ﺧﻮن ﻣﯽ آﯾﺪ. ﺗﻤﺎم اﯾﺴﺘﮕﺎه ﻫﺎی اﺗﻮﺑﻮس، ﺗﻤﺎم ﺧﻂ ﮐﺸﯽ ﻫﺎ، ﺗﻤﺎم ﮐﻮﭼﻪ ﻫﺎی ﺑﻦ ﺑﺴﺖ و ﺗﻤﺎم ﭘﻞ ﻫﺎی ﻋﺎﺑﺮ ﭘﯿﺎده ﺑﻮی ﺧﻮن ﻣﯽ دﻫﻨﺪ و ﺗﻤﺎم ﻣﺎ!
ﻣﺎﯾﯽ ﮐﻪ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﯿﻢ، ﭼﺎی دم ﻣﯽ ﮐﻨﯿﻢ و ﺧﻮن دل ﻣﯽ ﺧﻮرﯾﻢ!
