با امضای آنچه رسانه‌های حکومتی به عنوان «سند همکاری ۲۵ ساله ایران و چین» از آن یاد کردند و اذهان عمومی آن را «حراج ایران» نامید، بار دیگر مردم ایران با حاکمیتی مواجه شدند که در برابر آنها و منافع ملی کشور جبهه گرفته بود. این سند خیانت که متن و جزئیات آن تا به امروز از مردم پنهان نگه داشته شده، روز شنبه ۷ فروردین سال ۱۴۰۰ در تهران به امضای وزرای خارجه‌ی جمهوری اسلامی و نماینده حزب کمونیست چین رسید.
همزمان با انتشار خبر امضای سند در رسانه‌ها، موجی از اعتراض و انتقاد به «چین‌زدگی» و ذلت نظام در فضای مجازی به راه افتاد؛ اعتراض به واگذاری منابع طبیعی و ثروت ملی ایران به چینی که سالهاست غارت و تاراج کشور را آغاز کرده.
دو روز بعد از امضا، دوشنبه ۹ فروردین، مردم در شهرهای بزرگ کشور بدون هماهنگی قبلی و به صورت خودجوش بار دیگر به خیابان‌ها آمدند، تا اعتراض و نارضایتی خود را به گوش حاکمیت مستبد برسانند. تصاویر و فیلمهایی از تجمعات پراکنده در شهرهای کرج، تهران، اصفهان، تبریز و … در شبکه‌های اجتماعی منتشر شدند. مردم معترض در این تجمعات از یک سو دیگران را به حمایت و همبستگی فرا‌می‌خواندند و از سوی دیگر شعارهایی همچون: «ایران فروشی نیست! تا فسخ قرارداد، هر روز همین‌جا!» سرمی‌دادند. مانند دیگر اعتراضات مردمی در موارد پیشین، نیروهای سرکوب‌گر و لباس شخصی، بسیج، سپاه و نیروی انتظامی در محل اعتراضات حضور داشتند و مانع شکل‌گیری تجمعات می‌شدند، معترضین را شناسایی و یا در مواردی بازداشت می‌کردند.
به نمایش گذاشتن چهره‌ی سرکوب‌گر و ایجاد جو امنیتی، بازداشت‌ها و فضای رعب و وحشت، هیچ‌کدام نتوانستند مانع از به خیابان آمدن مردم، روز بعد، سه‌شنبه ۱۰ فروردین شوند.
گزارشات و تصاویر منتشر شده توسط کاربران ایرانی حاکی از این است که معترضان امروز در برابر استانداری‌ها و در تهران مقابل مجلس و سفارت چین دست به تجمعات اعتراضی، علیرغم جو شدید امنیتی زدند.
«مرگ بر چین» و «مرگ بر وطن فروش» به شعارهای روز گذشته افزوده شد.
حضور پررنگ زنان ایرانی در صفوف نخست اعتراضات خیابانی، در تمامی تصاویر و ویدیوهای منتشر شده به روشنی قابل مشاهده است.
مردم با شعار «تا فسخ قرارداد، هر روز همین جا» این پیام را ارسال می‌کنند که اعتراضات در روزهای آینده تداوم خواهد داشت:
