امروز، جمعه ۳۰ مهر ۱۴۰۰، شصت و یکمین روز اعتصاب غذای زندانی سیاسی، خالد پیرزاده است. خالد روز دوشنبه ۱ شهریورماه در زندان شیبان اهواز دست از خوردن غذا کشید. پیرزاده وقتی که اعتصاب غذایش را آغاز کرد، به کرونا مبتلا بود. سه‌شنبه ۲۶ مرداد، پس از بروز علائم بیماری – حالت تهوع داشت، حس بویایی خود را از دست داده بود – در بهداری زندان تست کرونایش مثبت اعلام شده بود. او را از بند ۵ زندان که محل نگهداری زندانیان خشن است به قرنطینه‌ی زندان بردند. دوشنبه‌ی هفته‌ی بعد، خالد وارد اعتصاب غذا شد. یک روز پیش از آن، ماموران نیروی انتظامی به منزل استیجاری خالد رفته بودند و با بدرفتاری و خشونت فیزیکی، موجب رعب و وحشت همسر و دختر ۱۰ ساله‌ی وی، ستایش شده بودند:
خالد پیرزاده از سال ۹۸ بارها به اعتصاب غذاهای طولانی مدت دست زده. از اینرو بدنش آسیب‌های شدیدی دیده است. اما نه تنها به دلیل اعتصاب غذا.
مرداد ۹۹، هنگام انتقال وی از اوین به زندان تهران بزرگ، چنان وحشیانه مورد ضرب و شتم ماموران انتظامی قرار گرفت، که او را برای انجام عمل جراحی به بیمارستان منتقل کردند. خالد دیگر توان راه رفتن نداشت. توان کنترل حرکات اعضای بدنش را نداشت. دچار لرزه و تشنج شده بود. از ناحیه‌ی پا دچار جراحت شدیدی شده بود. چند ماه بعد، در اسفند ۹۹ خالد ابتدا اعتصاب غذا کرد و سپس لب‌های خود را دوخت.
جسم خالد پیرزاده اکنون، جسم اعتراض شده است.
اما ۶۰ روز اعتصاب غذا، فاصله‌ی انسان با مرگ را بی‌نهایت نزدیک می‌کند.
وحید صیادی نصیری را به یادمان می‌آورد. او نیز پادشاهی‌خواه، اون نیز تمام یاخته‌های جسمش در آخرین اعتصاب، به سلول‌های اعتراض بدل شده بودند. نصیری پس از ۶۰ روز اعتصاب غذا در زندان لنگرود قم جان باخت.
بابی سندز را به یادمان می‌آورد که ۶ روز پس از عبور از مرز ۶۰، سه‌شنبه ۱۵ اردیبهشت ۱۳۶۰ جان خود را در شصت و ششمین روز اعتصاب غذا از دست داد.
امروز در شصت و یکمین روز اعتصاب، جان خالد پیرزاده در خطر است.
