«نه این وری، نه اون وری؛ کیرم تو بیت رهبری» یکی از شعارهایی بود که در جریان تجمع اعتراضی دانشجویان دانشگاه صنعتی شریف تهران، عصر روز یکشنبه، ۱۰ مهر ۱۴۰۱، جلوی ورودی خیابان آزادی این دانشگاه از سوی جمعیت بزرگی از دانشجویان معترض فریاد زده شد. آنچه در پی اعتراضات آن روز اتفاق افتاد− یورش نیروهای سرکوب‌گر رژیم، محاصره و حمله‌ی مسلحانه به دانشگاه، بازداشت و زخمی کردن دانشجویان که تا این لحظه هیچ اطلاع دقیق و موثقی، نه از تعداد و نه از وضعیت سلامت آنها در دست است− احتیاج به تحقیق و جمع‌آوری مدارک و گفتگو با شاهدان عینی این فاجعه دارد که موضوع این مطلب نیست.
اگر امروز، با گذشت ۴۸ ساعت از آن یکشنبه‌ی سیاه، رسانه‌ها و ارگانهای خبری فارسی‌زبان، چه داخلی و چه خارجی را، در خصوص وقایع دانشگاه شریف جستجو کنید، متوجه یک وجه مشترک بین تمام آنها می‌شوید. واژه‌ها و عباراتی می‌یابید همچون «شعارهای رکیک» (مشرق نیوز)، «شعار مستهجن» (جهان‌نیوز، اشاره به توییت مالک شریعتی، عضو مجلس شورای اسلامی)، «فحش‌های رکیک» (رادیو زمانه، اشاره به شعار دانشجویان به عنوان واکنش به فحش‌های بسیجی‌ها). در بعضی از گزارش‌ها و روایت‌ها، مثل گزارش رادیو فردا از «یورش خوفناک ماموران امنیتی» و یا «روایت شب سرکوب و وحشت» بی‌بی‌سی فارسی هیچ اشاره‌ای به شعار پیدا نمی‌کنید. این در حالیست که «نه این وری، نه اون وری؛ کیرم تو بیت رهبری» از سوی ارگانهای خبری نزدیک به سپاه و نهادهای امنیتی رژیم، به عنوان دلیل اصلی حمله‌ی مسلحانه به دانشگاه شریف اعلام شده است. رسول جلیلی، رئیس دانشگاه شریف هم در اظهارات دیروز خود بر این نکته صحه گذاشت: «هرکس در سطح دانشگاه فعل یا شعاری یا ناهنجاری انجام داده بر اساس پروتکل‌های دانشگاه مورد بررسی قرار گیرد و مسئولان امنیتی قبول کردند.» موضوع این مطلب دقیقا بررسی همین «ممیزی عمومی رسانه‌های فارسی»، همین «الفاظ رکیک» است.
۹ دی‌ماه ۱۳۹۶، دانشگاه تهران. دانشجویان شعار می‌دادند: «اصلاحطلب، اصول‌گرا، دیگه تمومه ماجرا». این نخستین بار بود که جمله‌ای در نفی تمامیت نظام فریاد زده می‌شد. دانشگاه منشاء و مکان این فرمول سیاسی بود. هر دو باند اصلی در فرقه‌ی جمهوری اسلامی در این شعار مورد هدف قرار گرفته بودند. شعار ۳ بخش دارد. دو بخش نخست شعار، دو باند سهیم در قدرت را صدا می‌زند. بخش سوم «ماجرای» همراهی کردن مردم و اعتماد عمومی نسبت به دو باند را تمام شده اعلام می‌کند. ۵ سال بعد، در همان فضای دانشگاه، همان شعار، با همان سه بخش به شکل دیگری فریاد زده می‌شود. «نه این وری، نه اون وری؛ کیرم تو بیت رهبری» چیزی نیست جز ترجمه‌ی رادیکال «اصلاحطلب، اصول‌گرا؛ دیگه تمومه ماجرا». وجه رادیکالِ شعارِ ۱۰ مهر از آنجا می‌آید که دیگر هشدار نیست، دیگر مخاطب قرار نمی‌دهد، به کسی یا باندی نهیب نمی‌زند. در دو بخش نخست، دو «نه» به سینه‌ی ساختار سیاسی کوبیده می‌شود. بخش سوم از نیروی اروتیکی که در الفاظ جنسی کار گذاشته شده بهره می‌برد و «بیت رهبری» را به درد می‌آورد. الفاظ جنسی قدرت تحریک شگفت‌آوری دارند، نه فقط در همخوابگی و بستر. در نبرد نیز. در نزاع و دعوا، فحش گاه جایگزین مشت می‌شود. در روند شکل‌گیری دعوا، فحش جنسی ولی اغلب آخرین مرحله پیش از تبدیل دعوا به درگیری تن به تن و نزاع فیزیکی را تشکیل می‌دهد. و در حین درگیری فیزیکی نیز، فحش‌ها باز منبع نیروبخش به حساب می‌آیند. «نه این وری، نه اون وری؛ کیرم تو بیت رهبری» دقیقا همین لحظه‌ی تاریخی را در نزاع بین مردم و رژیم نشانه‌گذاری کرد.
بیت دردش گرفت و حمله کرد. و رسانه‌های فارسی‌زبان، افلیج در هنجارهای اخلاقی ناشی از سنت و حکومت، از ثبت زبانی و تحلیل این شعار تاریخی ناتوان ماندند.
