جنون جداسازی جمهوری اسلامی ابعاد تازه‌ای پیدا کرده. از تفکیک جنسیتی در پارک‌ها و معابر و سالن‌های غذاخوری دانشگاه‌ها اکنون به تفکیک سیاسی جامعه و دانشگاه رسیده. پرده− ابزار جداسازی زن و مرد در مساجد− پشت درب ورودی دانشگاه تهران آویزان شده تا آنچه را که در پس این پرده در داخل دانشگاه اتفاق می‌افتد از چشم مردم کوچه و خیابان پنهان نگه دارد.
استیصال اگر جسمی داشت، پرده بود، چادر بود: ابزار تفکیک، سلاح سرکوب.
بنا به گزارش شوراهای صنفی دانشجویان کشور، این پرده‌پوشی «در مجاورت درهای پردیس مرکزی دانشگاه تهران برای جلوگیری از دیده شدن تجمعات داخل دانشگاه از خیابان» تنها یکی از اقداماتی‌ست که این تشکل در گزارش خود از آنها تحت عنوان «اقدامات جدید پیشگیرانه دانشگاه تهران برای توقف اعتراضات و اعتصابات دانشجویی» نام برده. در راستای همین دسته از اقدامات، «مدیر کل برنامه‌ریزی و نظارت آموزشی دانشگاه، در نامه‌ای به رؤسای تمامی دانشکده‌های دانشگاه تهران از آنها خواسته، دستور بدهند تمامی کلاس‌های درس حتی با حضور یک دانشجو تشکیل شوند.»
از سوی دیگر حراست دانشگاه تهران از روز چهارشنبه، ۲۷ مهرماه ۱۴۰۱، نگهبانان دانشگاه تهران را با نیروهای لباس شخصی جایگزین کرده. استقرار این نیروها که بعضی از آنها یونیفورم‌های آبی رنگ حفاظت فیزیکی دانشگاه را به تن دارند، به منظور جلوگیری از ورود و خروج دانشجویان دانشکده‌های مجاور به پردیس مرکزی انجام گرفته.
«در تمامی ساعات صبح تعدادی از لباس شخصی‌های ملبس به لباس حفاظت فیزیکی در میانه پردیس مرکزی ایستاده بوددند و در اقدامی حیرت‌انگیز از ورود دانشجویان دانشگاه تهران به حریم دانشگاه علوم پزشکی تهران و ورود دانشجویان دانشگاه علوم پزشکی تهران به حریم دانشگاه تهران جلوگیری می‌کردند، در حالی که بسیاری از امکانات این دو دانشگاه، همچون کتابخانه مرکزی و مسجد، مشترک‌اند.»
دیوارها و پرده‌ها به عنوان ابزار سیاسی برای جداسازی و پنهان‌کاری، متعلق به قرن گذشته‌اند، عصری که آنها در آن فرو ریختند و تغییر کاربری دادند. «دیوار آهنین» شوروی، دیوار برلین− اریش هونکر، رهبر جمهوری دموکراتیک و دبیر کل حزب سوسیالیست آلمان شرقی ، ۱۸ ژانویه ۱۹۸۹ در نشست این حزب اعلام کرد: «دیوار برلین ۵۰ و حتی ۱۰۰ سال دیگر پابرجا خواهد ماند.» آن سال به پایان نرسیده، دیوار برلین فروریخت و آلمان شرقی به تاریخ پیوست. پرده‌ی تئاتر− سطح سفیدی که باید کنار می‌رفت تا نمایش دیده شود− در اوایل قرن پیش جای خود را به پرده‌ی سینما داد. سطحی که محل نمایش شده بود.
پرده‌هایی که نظام سرکوب در ورودی‌های خیابان‌های ۱۶ آذر و قدس در دانشگاه تهران تعبیه کرده، برای دور نگه داشتن خیابان از دانشگاه و برعکس، بیش از آنکه مبارزه و مقاومت دانشجویی و برخوردهای وحشیانه‌ی ماموران رژیم با دانشجویان را مخفی کنند، از هم‌اکنون به محل اکران آنها تبدیل خواهد شد.