از دیروز، جمعه دهم اردیبهشت‌ماه ۱۴۰۰، رهگذرانی که از «ایت اونیو» منهتن به سمت «ویلیج» می‌روند، از جلوی برج نیویورک تایمز که رد می‌شوند، نبش خیابان چهلم تصویر سیاه و سفید بلند و بزرگی بر روی نمای آجری عمارتی قدیمی در برابرشان قد علم می‌کند.
اگر ایرانی باشی، از همان نبش چهل و یکم تشخیص می‌دهی، آن آخوند هفت‌تیر به دست، که تصویرش روی بنر ۱۰×۴ متری نقش بسته، کیست: سید علی خامنه‌ای.
اما اگر در برج نشسته باشی و برای نیویورک تایمز بنویسی، شاید ندانی که چرا شهروندان ایرانی در اعتراضی مدنی تصویر دیکتاتور جنایتکارشان را روبروی دفترت کاشته‌اند – برای یک ماه. پول روی هم گذاشته‌اند، آنچه در توان داشتند گذاشتند، تا چهره و نوشته‌ها آنقدر بزرگ و خوانا باشند، که نشود بی‌تفاوت از کنار آنها عبور کرد.
آخرین جمله، در انتهای پایین بنر، «به مدافعان ملاها در رسانه‌های آمریکا اعتماد نکنید»، تو را که در برج یکی از این رسانه‌ها نشسته‌ای، صدا می‌زند.
اگر ندانی چرا، سراغ همکارت، فرناز فصیحی را بگیر. و او تو را به ارتش ترول‌ها و ربات‌ها ارجاع می‌دهد، به بلاک‌لیست حساب کاربری توییترش، که از آسمان‌خراش ۳۱۹ متری تایمز بلندتر است، به کسانی که وجود ندارند و با این‌حال مزاحم کارش می‌شوند: ماله‌کشی نظام سرکوب و کشتار ملاها. نظامی که خانواده بن‌لادن و تروریست‌های القاعده و ۷۲ ملت دیگر را پناه، آموزش، پول و سلاح می‌دهد؛ همان‌هایی که دو دهه پیش دوقلوهای منهتن را ویران و به نقطه صفر زمین بدل کردند.
از برج و فصیحی که بیرون بیایی و به ملای آدمکش هفت‌تیر به دست که نزدیک‌تر شوی، ابرواژه‌ای در سفیدی صورت و ریش و هفت‌تیر خامنه‌ای می‌بینی: «کشتار حزب‌الله تروریسم سپاه پاسدارن حوثی‌های یمن انصار» و اعدادی: «۱۵۰۰ ۱۷۶ پی‌اس۷۵۲ …» و رهگذری که با عجله از کنارت رد می‌شود و بلند بلند می‌گوید: «نیویورک تایمز همه‌اش فیک‌نیوز و پروپاگانداست…»
