پنجمین روز اعتصابات کارگران صنایع نفت و گاز و پتروشیمی ایران با گسترش به بخشهای دیگر از اقتصاد کشور همراه بود. کارگران نیروگاههای برق مشهد، تبریز، سیکل ترکیبی پارس جنوبی و نیروگاه برق رودشو در تهران امروز به جمع اعتصاب کنندگان پیوستند. کارگران خواهان بهبود شرایط کار، پرداخت منظم مزد و افزایش آن، از میان برداشتن تبعیض‌ها میان کارگران رسمی و پیمانی و امنیت شغلی هستند. آنها پس از ۱۲ ساعت کار طاقت‌فرسا مجبور به ماندن در دخمه‌هایی هستند که فاقد هرگونه امکانات اولیه جهت استراحت و بازیابی نیرو برای کار در شیفت بعد و روز بعد هستند.
در گرمای سوزان جنوب که این روزها اغلب بالای ۵۰ درجه قرار دارد، کارگران مجبور به رفت و آمد با سرویسهایی هستند که هیچ‌گونه دستگاه خنک کننده ندارند. برنامه کاری این کارگران به این صورت است که آنها ۲۰ روز پیاپی در ماه را مشغول به انجام کارهای سنگینی مانند کارهای ساختمانی، جوشکاری، برقکاری و لوله‌کشی صنعتی و غیره هستند. آنها کارگران فصلی و پروژه‌ای هستند که برای پیمانکاران در صنایعی که اکنون در اعتصاب منجمد شده‌اند، کار می‌کنند. در نزدیکی محل کار خوابگاه‌هایی وجود دارند که استراحت‌گاه کارگران در این ۲۰ روز کاری به حساب می‌آیند. پس از ۲۰ روز کار مداوم ۱۰ روز تعطیلی دارند. کارگران اکنون قصد دارند که کل شیفت کاری بیست روزهٔ پیش رو را اعتصاب کنند.
نطفهُ اولیه این اعتصابات که هر روز گسترش می‌یابد از آنجایی آغاز شد که کارگر پیمانی به نام ابراهیم عرب‌زاده هفتم مرداد ۹۹ بر اثر شدت گرما جان خود را از دست داد. پس از این واقعه کارگران فهرستی از خواسته‌های خود را مکتوب کرده و به شرکتهای پیمانکار تحویل دادند و از آنجا که هیچ واکنشی از سوی پیمانکاران نشان داده نشد، روز شنبه یازدهم مرداد کارگران دست از کار کشیدند. در همان روز نزدیک به ۲۰۰۰ کارگر میدانهای گازی را ترک کردند و به خانه‌های خود بازگشتند و عده زیادی نیز دست به تجمعات اعتراضی زدند.
دیروز با پیوستن کارگران پالایشگاه اصفهان به جمع اعتصاب کنندگان از استانهای خوزستان، هرمزگان، بوشهر و فارس، اعتصابات وارد فاز جدیدی شد: همبستگی.
کارگران ایرانی بارها و بارها ثابت کرده اند که هیچ سرکوبی قادر نیست آنها را مجبور به سکوت کند
۱۴ تشکل مستقل در ایران با انتشار بیانیه‌ای حمایت خود را از اعتصابات کارگری اعلام کردند. متن این بیانیه را می‌توانید در اینجا بخوانید.
همزمان «اینداستریال یونیون» (IndustriAll global union) یکی از بزرگترین اتحادیه‌های کارگری جهانی که ۵۰ میلیون عضو در ۱۴۰ کشور و ۱۹۷ تک‌اتحادیهٔ مستقل را سازماندهی می‌کند، همبستگی خود را با بزرگترین اعتصابات کارگری ایران در ۴ دهه اخیر اعلام کرد.
وبسایت رسمی اینداستریال یونیون در گزارشی که از اعتصابات کنونی کارگری در ایران بر روی وبسایت خود قرار داد، این اعتصابات را «موج عظیمی از اعتصابات که بخش انرژی ایران را درنوردیده» توصیف کرد.
در بخشی از مقاله اینداستریال یونیون، کمال اوزکان، معاون دبیر کل این اتحادیه جهانی، ایستادگی کارگران ایرانی در برابر سرکوب و خشونت رژیم را با این کلمات ستود:
«کارگران ایرانی بارها و بارها ثابت کرده اند که هیچ سرکوبی قادر نیست آنها را مجبور به سکوت کند. آنها برای گرفتن حقوق خود پای‌برجا ایستاده‌اند و تا زمانی که صدایشان شنیده نشود به اعتراض خود ادامه خواهند داد. کارگران صنعت گاز در راستای دفاع از حقوق خود، در حال انجام اقدامات هماهنگ و استراتژیک صنعتی هستند. اگر مواضع خود را حفظ کنند می‌توانند تغییرات بزرگی را رقم بزنند. ایران تا زمانی که اتحادیه های مستقل را به رسمیت نشناسد، دچار اختلافات و درگیری در صنایع خود خواهد بود.»
امروز سندیکای کارگران فلزکار مکانیک ایران در خصوص پنجمین روز از اعتصابات نوشت:
«فازهای ۲۲ و ۲۴ همچنان در اعتصاب هستند. فاز ۱۴ دیروز از کارگران جوشکار و پایپینگ‌کار (لوله‌کشی) خالی گردید. کارگران و تکنسین‌های نیروگاه سیکل ترکیبی پارس جنوبی نیز پای خواسته‌های خود ایستاده‌اند»
این نخستین بار در تاریخ اعتصابات کارگری ایران است که کارگران پیمانی در صنایع نفت و گاز و پتروشیمی کشور موفق به سازماندهی اعتصابی گسترده در یک چنین مقیاسی می‌شوند. کارگران پیمانی با وجود اینکه حدود ۷۰ درصد کل کارگران شاغل در این بخش را تشکیل می‌دهند، به علت پراکندگی در شرکتها و کاریابی از طریق بنگاههای واسطه، تا کنون قادر به سازماندهی حرکتی اعتراضی و گسترده در این حد نشده بودند. آنها اکنون در سخت‌ترین شرایط و بدون داشتن اتحادیه و نهادی سازمان‌دهنده قرار دارند. از دیروز نیز نخستین نشانه‌های سرکوب و اعمال خشونت رژیم در واکنش به اعتراضات کارگری پدیدار شده‌اند.
در شبکه‌های اجتماعی ویدیویی از پالایشگاه اصفهان به اشتراک گذاشته شد که در آن نیروهای حراست تلاش می‌کردند، مانع از خروج کارگران از پالایشگاه شوند. تلاشی که بی‌نتیجه ماند. گزارشات پراکنده‌ای نیز از بازداشت موقت چند کارگر به بهانه‌ی فیلمبرداری در فضای مجازی منتشر شد.
در نبود اتحادیه مستقل و نهاد پشتیبان، این وظیفه ملی همهٔ ماست که از هموطنان کارگرمان در این اعتراضات حمایت کنیم. رسانه باشیم. صدا باشیم. ایرانی باشیم؛ در این روزها که رژیم ضدایرانی حاکم بر کشورمان هر صدای مخالفی را خفه، هر معترضی را اعدام و هر کارگری را سرکوب می‌کند.